------------------------------------
Vihar / Віхола / Страшный ветер
/ Vėtra
/ The Gale
/ Vihuri
|
BRUNO SCHULZ |
BRUNO ŠULC |
|
WICHURA |
BURA |
|
Tej
długiej i pustej zimy obrodziła ciemność w naszym mieście ogromnym,
stokrotnym urodzajem. Zbyt długo snadź nie sprzątano na strychach i w
rupieciarniach, stłaczano garnki na garnkach i flaszki na flaszkach,
pozwalano narastać bez końca pustym bateriom butelek. |
Te duge i prazne zime tama je
u našem gradu rodila ogromnim, stostrukim rodom. Očevidno i suviše dugo nije
čišćeno na tavanima i u ostavama stareži, gomilani su lonci na loncima i
tegle na teglama, dozvoljavano je da bez kraja rastu prazne baterije boca. |
|
Tam,
w tych spalonych, wielobelkowych lasach strychów i dachów ciemność zaczęła
się wyradzać i dziko fermentować. Tam zaczęły się te czarne sejmy garnków, te
wiecowania gadatliwe i puste, te bełkotliwe flaszkowania, bulgoty butli i
baniek. Aż pewnej nocy wezbrały pod gontowymi przestworami falangi garnków i
flaszek i popłynęły wielkim stłoczonym ludem na miasto. |
Tamo, u tim spoljnim,
mnogogrednim šumama tavanica i krovova mrak je počeo da se izrođava i divlje
previre. Tamo su počeli ti crni sajmovi lonaca, ta brbljiva i prazna
zborisanja, ta mucava zveckanja boca, klokotanja balona i tegli, dok jedne
noći falange lonaca i boca nisu narasle pod prostranstvima pokrivenim šindrom
i potekle na grad kao veliki zbijeni narod. |
|
Strychy,
wystrychnięte ze strychów, rozprzestrzeniały się jedne z drugich i
wystrzelały czarnymi szpalerami, a przez przestronne ich echa przebiegały
kawalkady tramów i belek, lansady drewnianych kozłów, klękających na jodłowe
kolana, ażeby wypadłszy na wolność, napełnić przestwory nocy galopem krokwi i
zgiełkiem płatwi i bantów. |
Tavani, izbačeni iz tavana,
širili su se jedan iz drugog i
izbijali u crnim špalirima, a preko njihovih prostranih odjeka pretrčavale su
kavalkade greda i balvana, lansade drvenih jaraca, koji su se spuštali na jelova
kolena da bi izašavši na slobodu napunili noćna prostranstva galopom slemena
i larmom rogova i pošava. |
|
Wtedy
to wylały się te czarne rzeki, wędrówki beczek i konwi, i płynęły przez noce.
Czarne ich, połyskliwe, gwarne zbiegowiska oblegały miasto. Nocami mrowił się
ten ciemny zgiełk naczyń i napierał jak armie rozgadanych ryb,
niepowstrzymany najazd pyskujących skopców i bredzących cebrów. |
Tada su se izlile te crne
reke, putovanja buradi i vrčeva, i tekle kroz noć. Njihove crne, svetlucave, hučne
gomile opsedale su grad. Po noćima je vrveo taj taman žagor posuđa i
navaljivao kao armije razbrbljanih riba, nezadrživa najezda larmadžija
muzlica i buncavih čabrica. |
|
Dudniąc
dnami, piętrzyły się wiadra, beczki i konwie, dyndały się gliniane stągwie
zdunów, stare kapeluchy i cylindry dandysów gramoliły się jedne na drugie,
rosnąc w niebo kolumnami, które się rozpadały. |
Tutnjeći danima, uzdizala su
se vedra, bačve i vrčevi, njihale su se glinene kace grnčara, stari šeširi i
cilindri dendija su se pentrali jedni na druge, izdižući se u nebo stubovima
koji su se raspadali. |
|
I
wszystkie kołatały niezgrabnie kołkami drewnianych języków, mełły nieudolnie
w drewnianych gębach bełkot klątw i obelg, bluźniąc błotem na całej
przestrzeni nocy. Aż dobluźniły się, doklęły swego. |
I svi su nezgrapno lupali
kocima drvenih jezika, nevešto mleli u drvenim usnama mucanje psovki i
uvreda, huleći blatom preko cele noći, dok nisu dohulili i dopsovali svoje. |
|
Przywołane
rechotem naczyń, rozplotkowanym od brzegu do brzegu, nadeszły wreszcie
karawany, nadciągnęły potężne tabory wichru i stanęły nad nocą. Ogromne
obozowisko, czarny ruchomy amfiteatr zstępować zaczął w potężnych kręgach ku
miastu. I wybuchła ciemność ogromną wzburzoną wichurą i szalała przez trzy
dni i trzy noce... |
Primamljeni zvekom posuđa,
koje je spletkarilo od ivice do ivice, najzad su išli karavani, stigli moćni
tabori vetra i stali iznad noći. Ogromni logor, crni pokretni amfiteatar,
počeo je da silazi u moćnim krugovima ka gradu. I mrak je eksplodirao
ogromnom uzvitlanom burom koja je besnela tri dana i tri noći... |
|
* *
* |
* * * |
|
– Nie pójdziesz dziś do
szkoły rzekła rano matka – jest straszna wichura na dworze. W pokoju unosił
się delikatny welon dymu, pachnący żywicą. Piec wył i gwizdał, jak gdyby
uwiązana w nim była cała sfora psów czy demonów. Wielki bohomaz, wymalowany
na jego pękatym brzuchu, wykrzywiał się kolorowym grymasem i fantastyczniał
wzdętymi policzkami. |
– Danas nećeš ići u školu – rekla je ujutru
majka – strašan je vetar napolju. – U sobi je lebdeo fini veo dima koji je
mirisao na smolu. Peć je zavijala i fijukala, kao da je u njoj bio zatvoren
ceo čopor pasa ili demona. Velika nakarada, naslikana na njenom velikom trbuhu,
krivila se obojenom grimasom i pokazivala svoje fantastično naduvene obraze. |
|
Pobiegłem boso do okna. Niebo
wydmuchane było wzdłuż i wszerz wiatrami. Srebrzystobiałe i przestronne,
porysowane było w linie sił, natężone do pęknięcia, w srogie bruzdy, jakby
zastygłe żyły cyny i ołowiu. Podzielone na pola energetyczne i drżące od
napięć, pełne było utajonej dynamiki. Rysowały się w nim diagramy wichury,
która sama niewidoczna i nieuchwytna, ładowała krajobraz potęgą. |
Potrčao sam bos prema
prozoru. Nebo je uzduž i popreko bilo izduvano vetrovima. Srebnasto belo i široko, bilo je iscrtano linijama sila,
zategnutim toliko da je izgledalo da će pući, strašnim brazdama, kao ohlađene
žile cinka i olova. Podeljeno na
energetična polja i dršćući od napona, bilo je puno prikrivene dinamike. U
njemu su se ocrtavali dijagrami bure, koja je, sama nevidljiva i
neuhvatljiva, punila pejzaž snagom. |
|
Nie widziało się jej.
Poznawało się ją po domach, po dachach, w które wjeżdżała jej furia. Jeden po
drugim strychy zdawały się rosnąć i wybuchać szaleństwem, gdy wstępowała w
nie jej siła. |
Nije se videla. Poznavali su
je po kućama, po krovovima, na koje je naletala kao furija. Jedan za drugim
tavani su izgledali kao da rastu i eksplodiraju ludilom, kad bi u njih
ulazila ta snaga. |
|
Ogołacała place, zostawiała
za sobą na ulicach białą pustkę, zamiatała całe połacie rynku do czysta.
Ledwie tu i ówdzie giął się pod nią i trzepotał, uczepiony węgła domu,
samotny człowiek. Cały plac rynkowy zdawał się wybrzuszać i lśnić pustą
łysiną pod jej potężnymi przelotami. |
Ogoljavala je trgove,
ostavljala iza sebe na ulicama belu pustoš, čitave delove trga čistila do
trunčice. Tek ovde-onde savijao se pod njom i lepršao, držeći se ugla neke
kuće, usamljeni čovek. Izgledalo je kao da se ceo prostor trga ispupčava i
sjaji praznom ćelom
pod njenim moćnim preletima. |
|
Na niebie wydmuchał wiatr
zimne i martwe kolory, grynszpanowe, żółte i liliowe smugi, dalekie
sklepienia i arkady swego labiryntu. Dachy stały pod tymi niebami czarne i
krzywe, pełne niecierpliwości i oczekiwania. Te, w które wstąpił wicher,
wstawały w natchnieniu, przerastały sąsiednie domy i prorokowały pod
rozwichrzonym niebem. Potem opadały i gasły nie mogąc dłużej zatrzymać
potężnego tchu, który leciał dalej i napełniał cały przestwór zgiełkiem i
przerażeniem. I znów inne domy wstawały z krzykiem, w paroksyzmie
jasnowidzenia, i zwiastowały. |
Na nebu je vetar izduvavao
hladne i mrtve boje, bakarne, žute i ljubičaste tragove, daleke svodove i
arkade svoga lavirinta. Krovovi su stajali pod tim nebesima crni i krivi,
puni nestrpljivosti i očekivanja. Oni u koje je bio ušao vetar, dizali su se
u nadahnuću, prerastali susedne kuće i prorokovali pod uskovitlanim nebom.
Zatim su padali i gasili se, ne mogavši duže da zadrže moćni dah, koji je
leteo dalje i ispunjavao ceo prostor haosom i strahom. I ponovo su se druge kuće dizale sa krikom, u grču
vidovitosti i predskazivale. |
|
Ogromne buki koło kościoła
stały z wzniesionymi rękami, jak świadkowie wstrząsających objawień, i
krzyczały, krzyczały. |
Ogromne bukve oko crkve
stajale su podignutih ruku, kao svedoci potresnih proročanstava, i vikale,
vikale. |
|
Dalej, za dachami rynku,
widziałem dalekie mury ogniowe, nagie ściany szczytowe przedmieścia. Wspinały
się jeden nad drugi i rosły, zesztywniałe z przerażenia i osłupiałe. Daleki,
zimny, czerwony odblask zabarwiał je późnymi kolorami. |
Dalje, nad krovovima trga,
video sam daleke vatrene zidove, nage najviše zidove predgrađa. Penjali su se
jedan na drugi i rasli, ukočeni od straha i zaprepašćeni. Daleki, hladni,
crveni odsjaj bojio ih je kasnim bojama. |
|
Nie jedliśmy tego dnia
obiadu, bo ogień w kuchni wracał kłębami dymu do izby. W pokojach było zimno
i pachniało wiatrem. Około drugiej po południu wybuchł na przedmieściu pożar
i rozszerzał się gwałtownie. Matka z Adelą zaczęły pakować pościel, futra i
kosztowności. |
Toga dana nismo ručali, jer
se vatra u kuhinji vraćala u klubetima dima u odaju. U sobama je bilo hladno
i mirisalo je na vetar. Oko dva sata po podne u predgrađu je izbio požar i
naglo se počeo širiti. Majka i Adela su počele da pakuju posteljinu, krzna i
dragocenosti. |
|
Nadeszła noc. Wicher wzmógł
się na sile i gwałtowności, rozrósł się niepomiernie i objął cały przestwór.
Już teraz nie nawiedzał domów i dachów, ale wybudował nad miastem
wielopiętrowy, wielokrotny przestwór, czarny labirynt, rosnący w
nieskończonych kondygnacjach. Z tego labiryntu wystrzelał całymi galeriami
pokojów, wyprowadzał piorunem skrzydła i trakty, toczył z hukiem długie
amfilady, a potem dawał się zapadać tym wyimaginowanym piętrom, sklepieniom i
kazamatom i wzbijał się jeszcze wyżej, kształtując sam bezforemny bezmiar
swym natchnieniem. |
Naišla je noć. Vetar je dobio
u snazi i žestini, beskrajno je narastao i obuhvatao celo prostranstvo. Sada
već više nije posećivao kuće i krovove, ali je iznad zgrada podigao
višespratni, mnogokratni prostor, crni lavirint, koji je rastao u bezbrojnim
spratovima. Iz tog lavirinta je pucao čitavim galerijama soba, gromom podizao
krila i drumove, s hukom valjao duge anfilade, a zatim puštao da se sruše ti
imaginarni spratovi, svodovi i kazamati i dizao se još više, uobličavajući
sam bezoblični kraj svojim nadahnućem. |
|
Pokój drżał z lekka, obrazy
na ścianach brzęczały. Szyby lśniły się tłustym odblaskiem lampy. Firanki na
oknie wisiały wzdęte i pełne tchnienia tej burzliwej nocy. Przypomnieliśmy
sobie, że ojca od rana nie widziano. Wczesnym rankiem, domyślaliśmy się,
musiał udać się do sklepu, gdzie go zaskoczyła wichura, odcinając mu powrót. |
Soba je lako podrhtavala,
slike na zidovima su zvečale. Okna su se sjajila debelim
odbleskom lampe. Zavese na prozoru su visile naduvane i pune daha te burne
noći. Setili smo se da oca nismo videli od jutra. Rano ujutro smo
pretpostavljali da mora da je otišao u radnju, gde ga je iznenadila nepogoda,
presecajući mu povratak. |
|
– Cały dzień nic nie jadł –
biadała matka. Starszy subiekt Teodor podjął się wyprawić w noc i wichurę,
żeby zanieść mu posiłek. Brat mój przyłączył się do wyprawy. |
– Ceo dan ništa nije jeo –
jadikovala je majka. Stariji pomoćnik Teodor primio se da krene u noć i buru,
da bi mu odneo hranu. Moj brat se pridružio toj ekspediciji. |
|
Okutani w wielkie
niedźwiedzie futra, obciążyli kieszenie żelazkami i moździerzami, balastem,
który miał zapobiec porwaniu ich przez wichurę. |
Uvijeni u velika medveđa
krzna, stavili su u džepove pegle i avane, balast koji je imao da spreči da
ih vetar odnese. |
|
Ostrożnie otworzono drzwi
prowadzące w noc. Zaledwie subiekt i brat mój z wzdętymi płaszczami wkroczyli
jedną nogą w ciemność, noc ich połknęła zaraz na progu domu. Wicher zmył
momentalnie ślad ich wyjścia. Nie widać było przez okno nawet latarki, którą
ze sobą zabrali. |
Oprezno smo otvorili vrata
koja su vodila u noć. Tek što su pomoćnik i moj brat sa podignutim kaputima
zakoračili jednom nogom u mrak, noć ih je progutala odmah na pragu kuće.
Vetar je u tren oka sprao trag njihovog izlaska. Kroz prozor se čak nije
video ni fenjer koji su bili uzeli sa sobom. |
|
Pochłonąwszy ich, wicher na
chwilę przycichł. Adela z matką próbowały na nowo rozpalić ogień pod kuchnią.
Zapałki gasły, przez drzwiczki dmuchało popiołem i sadzą. Staliśmy pod
drzwiami i nasłuchiwali. W lamentach wichru dawały się słyszeć wszelkie
głosy, perswazje, nawoływania i gawędy. Zdawało się nam, że słyszymy wołanie
o pomoc ojca zabłąkanego w wichurze, to znowu, że brat z Teodorem gwarzą
beztrosko pod drzwiami. Wrażenie było tak łudzące, że Adela otworzyła drzwi i
w samej rzeczy ujrzała Teodora i brata mego, wynurzających się z trudem z
wichury , w której tkwili po pachy. |
Progutavši ih, vetar se na
trenutak smirio. Adela i majka su pokušavale da ponovo raspale vatru u
kuhinji. Šibice su se gasile, kroz vratašca su se vraćali pepeo i čađ. Stajali
smo pod vratima i osluškivali. U jadikovkama vetra su se mogli čuti svi
glasovi, ubeđivanja, dozivi i ćaskanja. Činilo nam se da čujemo dozivanje u
pomoć oca zalutalog u buri, čas opet da brat i Teodor bezbrižno ćaskaju pred
vratima. Utisak je bio toliko varljiv da je Adela otvorila vrata i zaista
ugledala Teodora i mog brata, koji su s mukom izranjali iz vihora, u koji su
bili utonuli do pazuha. |
|
Weszli zdyszani do sieni,
zaciskając z wysiłkiem drzwi za sobą. Przez chwilę musieli wesprzeć się o
odrzwia, tak silnie szturmował wicher do bramy. Wreszcie zasunęli rygiel i
wiatr pognał dalej. |
Ušli su zadihani u trem
zatvarajući s naporom vrata za sobom. Za trenutak su morali da se oslone o
ragastov, tako da je vetar snažno jurišao od kapije. Najzad su spustili zasun
i vetar je pojurio dalje. |
|
Opowiadali bezładnie o nocy,
o wichurze. Ich futra, nasiąkł wiatrem, pachniały teraz powietrzem.
Trzepotali powiekami w świetle; ich oczy, pełne jeszcze nocy, broczyły
ciemnością za każdym uderzeniem powiek. Nie mogli dojść do sklepu, zgubili
drogę i ledwo trafili z powrotem. Nie poznawali miasta, wszystkie ulice były
jak przestawione. |
Haotično su pričali o noći, o
buri. Njihova krzna, natopljena vetrom, sada su mirisala na vazduh. Žmirkali
su očima na svetlu; njihove oči još pune noći cedile su tamu posle svakog
udara kapaka. Nisu mogli da dođu do radnje, izgubili su put i jedva su
pogodili da se vrate. Nisu mogli da prepoznaju grad, sve ulice kao da su bile
ispremeštane. |
|
Matka podejrzewała, że
kłamali. W istocie cała ta scena sprawiała wrażenie, jakby przez ten kwadrans
stali w ciemności pod oknem, nie oddalając się wcale. A może naprawdę nie
było już miasta i rynku, a wicher i noc otaczały nasz dom tylko ciemnymi
kulisami, pełnymi wycia, świstu i jęków. Może nie było wcale tych ogromnych i
żałosnych przestrzeni, które nam wicher sugerował, może nie było wcale tych
opłakanych labiryntów, tych wielookiennych traktów i korytarzy, na których
grał wicher, jak na długich czarnych fletach. Coraz bardziej umacniało się w
nas przekonanie, że cała ta burza była tylko donkiszoterią nocną, imitującą
na wąskiej przestrzeni kulis tragiczne bezmiary, kosmiczną bezdomność i
sieroctwo wichury. |
Majka je sumnjala da lažu. U
stvari, cela ta scena je odavala utisak kao da su tih četvrt sata stajali u
mraku pod prozorom, uopšte se ne udaljavajući. A možda zaista trg i grad nisu
postojali, a vetar i noć okruživali su našu kuću samo tamnim kulisama, punim
zavijanja, fijuka i jauka. Možda uopšte nisu postojala ta ogromna i tužna
prostranstva, koja nam je vetar sugerisao, možda uopšte nije bilo tih
žalosnih lavirinata, tih drumova sa mnoštvom prozora i hodnika, u koje je
svirao vetar kao u dugačke crne flaute. Sve više se u nama učvršćivalo
ubeđenje da je cela ta bura bila noćna donkihoterija, koja je na uskom
prostoru kulisa podražavala tragične beskraje, kosmičko beskućništvo i samoću
vetra. |
|
Coraz częściej otwierały się
teraz drzwi sieni i wpuszczały okutanego w opończe i szale gościa. Zziajany
sąsiad lub znajomy wywijał się powoli z chustek, płaszczy i wyrzucał z siebie
zdyszanym głosem opowiadania, urywane bezładne słowa, które fantastycznie
powiększały, kłamliwie przesadzały bezmiar nocy. Siedzieliśmy wszyscy w jasno
oświetlonej kuchni. Za ogniskiem kuchennym i czarnym, szerokim okapem komina
prowadziło parę stopni do drzwi strychu. |
Sada su se sve češće otvarala
vrata trema i puštala gosta uvijenog u kabanicu i šalove. Zasopljeni sused
ili poznanik se lagano ispetljavao iz marama, kaputa i zadihanim glasom
izbacivao iz sebe priče, haotične iskidane reči, koje su fantastično
povećavale, lažno preterivale beskraj noći. Svi smo sedeli u jasno
osvetljenoj kuhinji. Iza kuhinjskog crnog ognjišta, preko široke nadstrešnice
dimnjaka nekoliko stepenica je vodilo do tavanskih vrata. |
|
Na tych schodkach siedział
starszy subiekt Teodor i nasłuchiwał, jak strych grał od wichru. Słyszał, jak
w pauzach wichury miechy żeber strychowych składały się w fałdy i dach wiotczał
i zwisał jak ogromne płuca, z których uciekł oddech, to znowu nabierał tchu,
nastawiał się palisadami krokwi, rósł jak sklepienia gotyckie,
rozprzestrzeniał się lasem belek, pełnym stokrotnego echa, i huczał jak pudło
ogromnych basów. Ale potem zapominaliśmy o wichurze, Adela tłukła cynamon w
dźwięcznym moździerzu. Ciotka Perazja przyszła w odwiedziny. Drobna, ruchliwa
i pełna zabiegliwości, z koronką czarnego szala na głowie, zaczęła krzątać
się po kuchni, pomagając Adeli. Adela oskubała koguta. Ciotka Perazja
zapaliła pod okapem komina garść papierów i szerokie płaty płomienia
wzlatywały z nich w czarną czeluść. Adela, trzymając koguta za szyję, uniosła
go nad płomień, ażeby opalić na nim resztę pierza. Kogut zatrzepotał nagle w
ogniu skrzydłami, zapiał i spłonął. Wtedy ciotka Perazja zaczęła się kłócić,
kląć i złorzeczyć. Trzęsąc się ze złości, wygrażała rękami Adeli i matce. Nie
rozumiałem, o co jej chodzi, a ona zacietrzewiała się coraz bardziej w
gniewie i stała się jednym pękiem gestykulacji i złorzeczeń. Zdawało się, że
w paroksyzmie złości rozgestykuluje się na części, że rozpadnie się,
podzieli, rozbiegnie w sto pająków, rozgałęzi się po podłodze czarnym,
migotliwym pękiem oszalałych karakonich biegów. Zamiast tego zaczęła
raptownie maleć, kurczyć się, wciąż roztrzęsiona i rozsypująca się
przekleństwami. Z nagła podreptała, zgarbiona i mała, w kąt kuchni, gdzie
leżały drwa na opał i, klnąc i kaszląc, zaczęła gorączkowo przebierać wśród
dźwięcznych drewien, aż znalazła dwie cienkie, żółte drzazgi. Pochwyciła je
latającymi ze wzburzenia rękami, przymierzyła do nóg, po czym wspięła się na
nie, jak na szczudła, i zaczęła na tych żółtych kulach chodzić, stukocąc po
deskach, biegać tam i z powrotem wzdłuż skośnej linii podłogi, coraz szybciej
i szybciej, potem wbiegła na ławkę jodłową, kuśtykając na dudniących deskach,
a stamtąd na półkę z talerzami, dźwięczną, drewnianą półkę obiegającą ściany
kuchni, i biegła po niej, kolan kując na szczudłowych kulach, by wreszcie
gdzieś w kącie, malejąc coraz bardziej, sczernieć, zwinąć się jak zwiędły,
spalony papier, zetlić się w płatek popiołu, skruszyć w proch i w nicość. |
Na tim stepenicama je sedeo
stariji pomoćnik Teodor i osluškivao kako tavan svira na vetru. Čuo je kako
se u prekidima vetra mehovi tavanskih rebara nabiru i krov malaksava i opušta
se kao ogromna pluća, koje je napustio dah, onda bi opet udisao vazduh,
suprtostavljao se palisadama slemena, rastao kao gotski svod, širio se šumom
greda, punim stostrukog eha i hučao kao kutija ogromnih basova. Ali posle smo
zaboravljali na vetar, Adela je tucala cimet u zvučnom avanu. Tetka Perazja
nam je došla u posetu. Sitna, živahna i puna preduzimljivosti, s čipkom crnog
šala na glavi, počela se vrteti po kući pomažući Adeli. Adela je očerupala
petla. Tetka Perazja je pod dimovukom potpalila gužvu hartije i široki jezici
vatre leteli su od nje u crnu čeljust. Adela je, držeći ga za šiju, podigla
petla iznad vatre da na njemu opali ostatak perja. Petao iznenada zalupa
krilima u vatri, zapeva i izgore. Tada se tetka Perazja poče svađati, psovati
i grditi. Tresući se od besa, pretila je rukama Adeli i majci. Nisam shvatao
šta hoće, a ona je padala u sve veći gnev i pretvorila se u buket
gestikulacija i psovki. Izgledalo je da će se u paroksizmu gneva
razgestikulisati na delove, da će se raspasti, podeliti, razbeći na sto
paukova, razgranati na podu, u crni, treperav buket poludele bubašvapske
jurnjave. Mesto toga počela je naglo da se smanjuje, grči, i dalje
razbarušena i raspadajući se u psovkama. Iznenada se uputila, pogrbljena i
mala, u ugao kuhinje, gde su ležala drva za ogrev i, psujući i kašljući,
počela je grozničavo da prebire zvučne cepanice dok nije našla dve tanke,
žute cepke. Zgrabila ih je rukama nemirnim od uzbuđenja, izmerila prema
nogama, posle čega se popela na njih, kao na štule, i počela da hoda na tim
štakama, lupajući po daskama, da trči tamo
i amo duž kose linije poda, sve brže i brže, zatim je
ustrčala na jelovu klupu, hramljući na daskama koje su glasno odzvanjale, a
odande na policu sa tanjirima, zvučnu, drvenu policu koja je okružavala
zidove kuhinje, istrčala po njoj, balansirajući na štakama, da najzad negde u
uglu, smanjujući se sve više, pocrni, sklupča se kao uvela, spaljena hartija,
sagori u komadić pepela, skruši u prah i ništa. |
|
Staliśmy wszyscy bezradni
wobec tej szalejącej furii złości, która sama siebie trawiła i pożerała. Z
ubolewaniem patrzyliśmy na smutny przebieg tego paroksyzmu i z pewną ulgą
wróciliśmy do naszych zajęć, gdy żałosny ten proces dobiegł swego naturalnego
końca. |
Svi smo stajali bespomoćni
pred tom ludačkom furijom besa, koja je sama sebe mučila i žderala. Sa
žaljenjem smo posmatrali tužni tok toga paroksizma i sa izvesnim olakšanjem
se vratili našim poslovima kad je taj žalosni proces dostigao svoj prirodni kraj. |
|
Adela zadzwoniła znowu
moździerzem, tłukąc cynamon, matka ciągnęła dalej przerwaną rozmowę, a
subiekt Teodor, nasłuchując proroctw strychowych, stroił śmieszne grymasy,
podnosił wysoko brwi i śmiał się do siebie. |
Adela je ponovo zazvonila
avanom tucajući cimet, majka je nastavila prekinuti razgovor, a pomoćnik
Teodor, osluškujući tavanska proročanstva, pravio je smešne grimase, visoko
podizao obrve i smejao se za sebe. |
|
|
|
|
|
[Bruno Šulc: Prodavnice cimetove boje, s
poljskog preveo dr Stojan Subotin, Nolit, Beograd, 1961, str. 265] |